Mijn verwachting was dat de film ging over een familie uit Afghanistan die waren gevlucht naar Denemarken, maar er niet mochten blijven omdat de autoriteiten dachten de familie een gevaar was voor het land. De documentaire zou dan laten zien hoe de familie de autoriteiten moest overtuigen, zodat zij het land in mochten blijven.

Samenvatting:

De documentaire ‘The Wait’ gaat over immigratie van vluchtelingen.

De familie van Rokshar is vier jaar geleden uit Afghanistan gevlucht, vanwege de oorlog die daar is. Toen de broer van Rokshar was vermoord, zijn ze direct het land uit gevlucht, en zijn naar Denemarken gegaan. In het heden leven ze al vier jaar in Denemarken. Rokshar gaat naar school, spreekt Deens, heeft vrienden en speelt voetbal. Maar dat verandert niet dat de familie illegaal in het land is.

Na vier jaar hebben ze nog steeds geen toestemming om in het land te blijven. En omdat Rokshar de enige is die Deens praat, moet zij alles wegens de naam van haar ouders invullen. Hierdoor ligt er veel druk op haar schouders. De familie word steeds banger dat ze elke nacht het huis uit worden gestuurd en op het vliegveld terug naar Afghanistan worden gezet. Hierdoor krijgt Rokshar mentale problemen en zelfmoordneigingen. Ze brengt daardoor een aantal dagen in de week door bij een pleeggezin, om haar tot rust te laten brengen.

Na in totaal zes jaar te hebben gewacht, is er een advocaat die naar Rokshar luistert, en die voor haar toestemming regelt om in het land te mogen blijven. Aan het einde van de documentaire zie je nog een keer Rokshar, iets ouder, die vertelt dat zij en haar familie normaal in Denemarken leven, en dat ze er heel gelukkig zijn.

Reflectie:

De documentaire klopte niet helemaal met mijn verwachtingen. De documentaire ging niet over de familie die het bewijs moest laten zien dat de broer vermoord was, want dat was er niet, maar dat ze heel lang moesten wachten of ze toestemming kregen, en het daardoor steeds slechter ging met de familie van Rokshar.

Voor mij was het bijzonderste van de documentaire niet een stuk van de film, maar het hele idee erachter. Als je kijkt naar deze documentaire, leef je mee met een meisje die het heel moeilijk heeft omdat zij geen rechten heeft om in het land te blijven waar zij graag wil zijn. Zij voelt zich daar thuis, maar de autoriteiten willen haar het land uit. Je leeft mee met haar en je voelt van binnen wat er wel allemaal met haar kan gebeuren. Dat raakte mij echt. Ik vind het dan ook heel bijzonder dat dit een documentaire is, en dat dit dus echt is gebeurd.

De boodschap van de maker van de documentaire is dat je als kijker niet alleen word geïnformeerd over wat er gebeurd met vluchtelingen die illegaal in een land zijn, maar dat je ook ziet en meeleeft door welke fases die vluchtelingen heen gaan en hoe zwaar zij het daardoor hebben. Dit klopt ook met wat ik bijzonder vind aan de film, want je leeft met Rokshar mee, en wat zij moet doorstaan.

Ik vind dat wij als Europeanen, meer vluchtelingen moeten helpen om een normaal leven te krijgen, waar dan ook. Want als je een documentaire zoals deze hebt gezien, dan weet je wat er allemaal in landen gebeurd zoals in Afghanistan, en dan vind ik dat wij die mensen moeten helpen. En de wereld is zo’n grote plek, er moet wel ergens plek zijn waar die mensen zich veilig kunnen voelen. Ik vind ook dat we de cultuur van andere mensen zoals vluchtelingen moeten kunnen accepteren, omdat iedereen een andere cultuur kan hebben, maar er mag door cultuur geen verschillen worden gemaakt tussen mensen, en ik vind dat we elkaar gelijk moeten kunnen behandelen.